Rozdział 6

- Tak? – zapytałem.

- No bo wiesz… musimy pogadać. – mówiła tak cicho, że prawie jej nie słyszałem.

- O?

- O nas. – właściwie to ucieszyłem się z jej odpowiedzi.

- Kiedy wychodzisz ze szpitala? – zapytałem.

- Za kilka dni. – uśmiechnęła się na samą myśl.

- To może ja wtedy po Ciebie przyjadę no i pojedziemy do domu i wtedy pogadamy?

- Okej. Nie ma sprawy.

- Przepraszam, ale ja już pójdę. Do widzenia proszę pani. Cześć Rosie!

Wyszedłem ze szpitala i wsiadłem do samochodu. Jednak zamiast ruszyć od razu, chwilę siedziałem i myślałem. Dopiero po jakichś pięciu minutach odpaliłem samochód i odjechałem. Szybko dotarłem do domu. Wszedłem do środka z uśmiechem na ustach. Nic nie mówiąc poszedłem na górę od razu do łazienki, żeby wziąć prysznic.

Ciepła woda spływała po moim ciele, a ja rozmyślałem co powiedzieć Rosie. Chociaż to miało być dopiero za kilka dni, już wyobrażałem sobie jak to będzie wyglądać.

„- Więc? – zapytałem.

- Wiesz, chyba źle zrobiłam tak szybko cię oceniając. – znów mówiła cicho. – Przepraszam.

- Ja też skarbie, ja też… - przytuliłem ją.

- Ale za co? – zapytała zdezorientowana.

- Przecież to przeze mnie… ‘’

Tak właśnie sobie to wyobrażałem, jednak mogło być zupełnie inaczej. Mój prysznic trwał znacznie dłużej niż zwykle. Nie mogłem przestać myśleć o Rose. O mojej Rose…

Nadszedł ten wyczekiwany dzień. Zdenerwowany wysiadłem z samochodu i ruszyłem w stronę szpitala. Nagle usłyszałem wołanie:

- Justin! – odwróciłem się i ujrzałem mamę Rose.

- Dzień dobry! – uśmiechnąłem się.

- Chodź, Rosie jest na górze. – pociągnęła mnie za nadgarstek w stronę schodów. Gdy wszedłem do Sali ujrzałem Rosie siedzącą na łóżku. Siedziała tyłem do drzwi i patrzyła w okno. Podszedłem do niej niesłyszany i przytuliłem ją od tyłu. Już chciałem ją pocałować, ale się odsunęła.

- Cześć… - powiedziała.

- Emm… Cześć. – byłem trochę zawiedziony, no ale cóż.

- To jak jedziemy? Chcę już wyjść z tego miejsca.

- Pewnie. – wziąłem jej torbę i wyszliśmy.

Gdy dojechaliśmy do domu, my poszliśmy na górę, a pani Adams do kuchni. Weszliśmy do pokoju w ciszy. Położyłem torbę na łóżku i stałem, czekając aż Rosie zacznie, bo sam nie wiedziałem jak. Nagle nawet nie wiem czemu, powiedziałem:

- Przepraszam…

- Co? Ale za co niby? To chyba ja powinnam przeprosić.

- Nie. Ja. To przeze mnie.

- Justin proszę cię. Nawet nie mów takich rzeczy. To ja wyszłam na „spacer” tak w nocy, a nie ty…

- Tak, ale nie powinienem Ci na to pozwolić!

- Jak niby miałbyś temu zapobiec!?

- Jak mogłem w ogóle dopuścić, żeby ta dziewczyna się do mnie doczepiła…

- Przecież to nie ty o tym zadecydowałeś. Nie twoja wina, że mnie pobiła…

- CO!? To ona cię pobiła? Szanuję kobiety, ale to już przesada! Jak ona sama cię tak pobiła?

- Nie była sama. Było z nią jeszcze kilku chłopaków. – nie mogłem uwierzyć w to co mówiła. To było dla mnie nie do pomyślenia, że jakaś dziewczyna mogła coś takiego zrobić mojej Rosie za to że nie chciałem z nią gadać.

- Justin może pogadamy o ważniejszej sprawie? - zapytała nagle zmieniając temat.

- Czyli?

- No o nas. Nie wydaję mi się, żeby to miało jakiś sens…

- Znowu zaczynasz? Czy ty nie widzisz, że ja naprawdę cię kocham? Proste pytanie. Będziesz nadal moją dziewczyną? – odpowiedzią była cisza.

~

Przepraszam, że tak długo to trwało, ale ostatnio okazało się, że muszę nosić okulary no i musiałam jechać je wybierać i kupić(nie było to łatwe). I jeszcze w niedziele była powtórka komunii mojej siostry(rodzonej) więc w ogóle nie miałam czasu i w tym tygodniu też. Na prawdę przepraszam jeszcze raz i mam nadzieję, że mi wybaczycie :)

A co do rozdziału. Jak myślicie, co odpowie Rosie?